Bazen çok kızardın, öfkelenirdin ama yine de "dosttur" derdin "alttan alırım" derdin, indirirdin yelkenlerini..
Acaba bu günleri mi bilirdin? İçine mi doğardı en dost sandığımız bizi hiç aramayacak, biz savaşırken yokluğunda, gelip elimizi bir kez bile tutmayacak..
Sen olsan yapmazdın ki aşkım, dostun gitse geridekileri bagrına basardın, benimsin derdin, bırakmam seni derdin.
Basıp gitmezdin ki gezmelere, ilk günden bizden koptuğu topraklarda bir hamak fotoğrafı yayınlamazdın ki..sanki yüreklerin nasıl yanacağını bilmeden.
Sokmazdın ki en mutlu fotoğraflarını sevdiklerinin gözüne gözüne..
Ha sakın yargılıyorum sanma üzülmüyor diye. Eminim ki düşünüyor, üzülüyor, belki kahroluyor yokluğuna.. "dosttur" çünkü o, o da sevmiştir seni her halinle.
Ama "dost"; bir iki kere nasılsın diye telefonun bir ucundan sormaz bugünde el gibi, ruhen varlığımı hissederler diye düşünerek değil, fiziken tutar, kaldırır düştüğü yerden sevdiğini. Gerekirse sırtına alır, yine de bırakmaz.
Öfkelenmek böyle zamanda doğru değildir dedim hep, ama baktım ki benim içimdeki yangınlar meğersem diğerlerine çoktan sıçramış, annemiz-babamız-kardeşimiz de o kıvılcamlardan içten içe nasibini almış.
İçim çok acıdı aşkım. Salih yapmazdı böyle diye çok içim acıdı..Bazen kalabalıklar içinde ne kadar yalnız kaldığını görürsün ya.. Biz senle yalnızız askım.
Ailemiz var hep başucumuzda, ama hayat birilerinin varlığına yaslanıp ayakta durmamızı kolaylaştıracak kadar hoşgörülü değil. Benim en büyük duvarımdın sen, ne kadar yaslarsam sırtımı o kadar güvendeyim dediğim. Ama aldı seni benden işte, yıkıldı duvarlar.. Senin hayata karşı koyuşunu öğretmeseydin bana da yıkılan duvarla bende düşerdim, duramazdım ki ayakta..
Bundan sonra da hep böyle aşkım, kalbim sana yaslansa da, zihnim ve bedenim tek başına dimdik ayakta..Hiç meraklanma, bugün yanımızda olmayanların bundan sonra da yokluğu beni üzmeyecek.
Sen yok olduktan sonra başka yokluk da neymiş ki..
Gel artık geceleri, çok özledim seni.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder